Να τη πάλι η εποχή του χρόνου που αποφασίζουμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να παίξει με το βιολογικό της ρολόι, γιατί προφανώς δεν έχουμε αρκετά ψυχολογικά ήδη….
Ένα κλικ μπρος, ένα πίσω — σαν το σκληρό reset του συστήματος που δεν άντεξε άλλο τα updates της ζωής.

Μία ώρα ύπνου λιγότερη ή περισσότερη; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γκρινιάξουμε όλοι, γιατί δεν μπορεί, κάτι πρέπει να μας φταίει για το υπαρξιακό κενό που ανοίγει κάθε Νοέμβρη.

Από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, κοιτάς το ρολόι και νιώθεις σαν να μπήκες κατά λάθος σε εναλλακτική διάσταση όπου ο ήλιος παραιτήθηκε, το σώμα σου δεν έχει ιδέα τι ώρα είναι, και ο καφές απλώς γελάει με το δράμα σου.

Ο άνθρωπος–ζόμπι της χειμερινής ώρας

Ξυπνάς και είναι σκοτάδι.
Σχολάς και είναι πάλι σκοτάδι.
Η μόνη στιγμή που βλέπεις φως είναι όταν ανοίγει το ψυγείο.
Και εκεί, μέσα στο ψυχρό μπλε, νιώθεις μια θαλπωρή. Ίσως γιατί το γιαούρτι σου έχει περισσότερη ενέργεια από σένα.

Η αλλαγή ώρας είναι η υπενθύμιση ότι ο οργανισμός σου είναι πιο ευαίσθητος απ’ ό,τι θες να παραδεχτείς. Μία ώρα μπρος–πίσω και ξαφνικά πέφτεις σε mood «δεν αντέχω άλλο αυτή τη χώρα».
Κι όμως, δεν φταίει η χώρα — φταίει το ρολόι σου που νομίζει πως είναι Θεός.

Ο καφές δεν σώζει πια

Οι πρώτες μέρες μετά την αλλαγή είναι ένα άτυπο τεστ επιβίωσης.
Πόσους καφέδες μπορεί να πιει ένας άνθρωπος πριν αρχίσει να βλέπει ολογράμματα του ήλιου;
Οι απαντήσεις ποικίλουν, αλλά συνήθως περιλαμβάνουν νευρικά τικ, επιθετικότητα προς το ξυπνητήρι και μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη να μεταναστεύσεις σε χώρα χωρίς ρολόγια.

Το σκοτάδι μέσα μας (και έξω μας)

Ο χειμώνας μπαίνει σαν ψυχολογικό φέρετρο.
Η αλλαγή ώρας είναι απλώς το καρφί στο καπάκι.
Ξαφνικά όλοι αποκτούν βλέμμα «έχω ζήσει πολύ».
Η κοινωνία ολόκληρη λειτουργεί σαν ένα τεράστιο meme: “Δεν ξέρω αν είμαι κουρασμένος ή απλά έχω πεθάνει από μέσα μου.”

Αλλά εντάξει — θα το περάσουμε κι αυτό. Όπως κάθε χρόνο. Με λίγο αυτοσαρκασμό, δύο πακέτα μπισκότα, ένα Netflix marathon και την ελπίδα ότι το καλοκαίρι θα έρθει ξανά να μας θυμίσει πως κάποτε γελούσαμε.

Ίσως, τελικά…

Ίσως η αλλαγή ώρας να είναι απλώς το τεστ για να δούμε ποιος έχει ακόμα ψυχή.
Ίσως είναι το reboot που μας αξίζει, γιατί αλλιώς δεν σταματάμε ποτέ.
Ίσως το σκοτάδι να είναι το μόνο που μας δείχνει πόσο πολύ θέλουμε φως.

Ή ίσως απλώς να είναι άλλη μια Κυριακή που χαλάστηκε γιατί κάποιος αποφάσισε να παίξει με τα ρολόγια μας.