Υπάρχουν στιγμές που η ζωή σε δοκιμάζει. Που λες, “Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο.”
Κι εκεί που νομίζεις ότι η μέρα σου τελείωσε, ότι σχολάς, ότι επιστρέφεις στο σπίτι σου για να φας κάτι, να κάνεις ένα ντους, να δεις λίγο Netflix σαν άνθρωπος — θυμάσαι.
Μένεις Ζωγράφου.
Και πρέπει να παρκάρεις.
Η στιγμή που στρίβεις από τη λεωφόρο Παπάγου προς τα στενά είναι σαν να περνάς σε άλλη διάσταση.
Εκεί δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν ελπίδες.
Υπάρχουν μόνο κύκλοι.
Ατελείωτοι, βασανιστικοί, ψυχοφθόροι κύκλοι γύρω απ’ το ίδιο σου το σπίτι.
Ένας Δάντης θα είχε προσθέσει “την οδό…” ως δέκατο κύκλο της Κόλασης.
Γυρίζεις στις 9, στις 10, στις 11.
Το ρολόι γυρίζει. Εσύ όχι.
Κάθε στενό είναι κατειλημμένο. Κάθε γωνία έχει πάνω της ένα παρακαρισμένο όχημα-μανιτάρι που φύτρωσε το 2018 και δεν έχει κουνηθεί από τότε.
Μπάζα, καναπέδες, σπασμένα καρότσια και κάδοι σε παράταξη, σαν να φυλάνε τις τελευταίες ελεύθερες σπιθαμές ασφάλτου.
Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, πεζοί που περπατούν στη μέση του δρόμου — όχι από επιλογή, αλλά επειδή το πεζοδρόμιο έχει εξαφανιστεί κάτω από αυτοκίνητα, σπασμένες πλάκες και ελπίδες.
Κι εκεί, μέσα στη νύχτα, εσύ — κουρασμένος, πεινασμένος, με το βλέμμα του ανθρώπου που ‘χει χάσει πια κάθε ίχνος ανθρωπιάς — κάνεις το πέμπτο, το έκτο, το έβδομο γύρο.
Στο βάθος της ανηφόρας νομίζεις ότι βλέπεις θέση.
Αναπνέεις. Επιτέλους.
Αλλά όχι. Είναι μηχανάκι. Που πιάνει όσο χώρος πιάνει η αξιοπρέπεια στον δημόσιο χώρο: μηδενικός.
Κάπου εκεί ξεκινά η διαπραγμάτευση με το σύμπαν:
«Αν βρω θέση, υπόσχομαι να μην ξαναγκρινιάξω.»
«Αν βρω θέση, θα περπατάω παντού.»
«Αν βρω θέση, θα δώσω το αυτοκίνητο, θα πάρω καμήλα.»
Αλλά το σύμπαν γελάει. Γιατί το σύμπαν μένει κι αυτό Ζωγράφου, και ξέρει.
Τελικά παρκάρεις.
Όχι, δεν παρκάρεις — τοποθετείς το αυτοκίνητο σε κάτι που μοιάζει με μισή θέση και μισή αυτοκτονία.
Η μία ρόδα πατάει πεζοδρόμιο, η άλλη φρεάτιο, ο καθρέφτης ακουμπάει τον κάδο, κι εσύ ψάχνεις στα μάτια των γειτόνων τη σιωπηλή συγκατάθεση: “ΟΚ, ας το αφήσει εκεί απόψε, όλοι ξέρουμε.”
Κι ύστερα περπατάς μέχρι το σπίτι σου.
Δέκα λεπτά δρόμος, τριάντα ανηφόρα.
Και σκέφτεσαι:
Μήπως τελικά πιο εύκολο να έπαιρνα σπίτι στο Παγκράτι;
Όχι.
Εκεί δεν παρκάρεις ποτέ.
