Κάποτε, η ζωή είχε ρυθμό. Ξυπνούσες, έτρωγες κάτι πρόχειρο, δούλευες, τελείωνες, έτρωγες το βράδυ και τέλος.
Σήμερα; Ζούμε για να τρώμε και δεν τρώμε για να ζούμε. Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος από πιρούνια, κουτάλια, μαχαιροπήρουνα και πλαστικά καπάκια delivery.
Ξυπνάς. Πριν καν βουρτσίσεις τα δόντια σου, έχεις ήδη τρία group chats στο κινητό για το “πού θα πάμε για brunch”. Η λέξη πρωινό ακούγεται πλέον υποτιμητική. Brunch, με τα αυγά να ποζάρουν σε κεραμικό πιάτο σαν να ετοιμάζονται για φωτογράφιση μόδας.
Στη συνέχεια, οι παχύσαρκοι αγωνιστές της δίαιτας κάνουν την είσοδό τους. Άνθρωποι που ορκίζονται “από Δευτέρα αρχίζω” εδώ και δέκα χρόνια, και ξοδεύουν περισσότερη ενέργεια να διαβάζουν ετικέτες θερμίδων παρά να ανεβαίνουν σκάλες. Μετρούν μακροθρεπτικά συστατικά με ακρίβεια NASA, την ώρα που το σουβλάκι τους στάζει τζατζίκι στο πληκτρολόγιο.
Από την άλλη, οι fitness-ρομποτάνθρωποι. Αυτοί που τρώνε ρύζι και κοτόπουλο με το ίδιο πάθος που άλλοι τρώνε σοκολάτα, ενώ σου εξηγούν πώς “το σώμα είναι ναός”. Ναι, αλλά ναός χωρίς γεύση και χωρίς μουσική. Μασούν μηχανικά, λες και έχουν εγκατεστημένο software διατροφής.
Μετά έρχονται οι συναισθηματικοί καλοφαγάδες. Η μέρα τους πάει ανάλογα με την κουζίνα τους: χαρούμενοι; Γλυκό! Θλιμμένοι; Γλυκό! Βαριούνται; Γλυκό! Για αυτούς, το φαγητό είναι σαν τον ψυχολόγο, μόνο που κοστίζει λιγότερο και έχει σοκολάτα.
Και βέβαια, οι νυχτερινοί επιδρομείς του ψυγείου. Είναι 2 το πρωί, όλοι κοιμούνται, κι αυτοί στέκονται μπροστά στο φως του ψυγείου σαν να βρίσκονται σε σκηνή θεάτρου. Τρώνε ό,τι βρουν – από leftover πίτσα μέχρι μισό κεσεδάκι γιαούρτι με μέλι – γιατί “το μυαλό πρέπει να ηρεμήσει”. Το στομάχι όμως ουρλιάζει, αλλά ποιος νοιάζεται;
Ανάμεσα σε όλα αυτά, το delivery κάνει τζίρους που θα ζήλευαν πολυεθνικές. Ένας στόλος από μηχανάκια κουβαλάει καθημερινά την εθνική μας εξάρτηση σε πλαστικά κουτιά. Και εμείς, σαν υπάκουοι πελάτες, υποδεχόμαστε τον διανομέα σαν να φέρνει ειρήνη, χαρά και λύση σε όλα μας τα προβλήματα.
Γλυκά, αλμυρά, πικρά, ξινά, καυτερά… έλεος. Το σώμα χρειάζεται ένα γεύμα για να πορευτεί, όχι reality show 24 ωρών γύρω από την κουζίνα.
Αλλά εμείς το έχουμε κάνει καθημερινή λατρεία, τελετουργία και φετίχ.
Ίσως, λέω ίσως, να δοκιμάσουμε μια ζωή που δεν περιστρέφεται γύρω από το επόμενο γεύμα.
Λιγότερο πιρούνι, περισσότερη κίνηση. Λιγότερο delivery, περισσότερη πραγματικότητα.
Γιατί, όπως πάμε, σε λίγο η μεγαλύτερη μας γιορτή θα είναι η Black Friday… στο σούπερ μάρκετ.
