Καλωσήρθατε στον δήμο Ζωγράφου. Τον Αύγουστο. Ναι, τον μήνα που η πόλη γίνεται ένα τεράστιο ξενοδοχείο 3 αστέρων χωρίς ρεσεψιόν, χωρίς καθαρίστρια, χωρίς πελάτες, και το μόνο που δουλεύει είναι το κουδούνι του ΕΛΤΑ για ειδοποιητήριο.
Οι υπόλοιποι; Λείπουν. Στη Νάξο, στην Ανάφη, στα Κουφονήσια, στη μάνα τους. Και εμείς; Οι λίγοι. Οι εκλεκτοί. Οι ξεχασμένοι. Οι άξιοι να απολαύσουν την Αθήνα στην ωραιότερη, πιο φλεγόμενη εκδοχή της.
Άδεια πεζοδρόμια, γεμάτες ψευδαισθήσεις
Μπορείς να περπατήσεις χωρίς να σε ακουμπήσει καθόλου άλλο ανθρώπινο σώμα. Δεν είναι επειδή υπάρχει σεβασμός. Είναι επειδή απλά δεν υπάρχουν άνθρωποι. Μόνο κάτι σκιές που μοιάζουν με κατοίκους. Ίσως ζόμπι. Ίσως δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως και τα δύο.
Θερμοκρασία: Καλοκαίρι στην Κόλαση™
Το θερμόμετρο δεν δείχνει πια βαθμούς. Δείχνει απόγνωση. Κάθε φορά που πατάς στην άσφαλτο νιώθεις ότι περνάς από τον Λιβυκό καύσωνα σε κατσαρόλα. Αλλά εντάξει. Δεν έχει κίνηση. Το air condition της απελπισίας δουλεύει άψογα στο μυαλό μας.
Χωρίς κίνηση; Ναι, αλλά χωρίς λόγο να πας και πουθενά
Μπορείς να φτάσεις από Ζωγράφου στην Ομόνοια σε 6 λεπτά. Που να πας όμως; Όλα κλειστά. Εκτός από ένα περίπτερο που πουλάει ακόμα παγωτά “σάντουιτς” και κάτι τυρόπιτες που βγήκαν πριν φύγουν και οι τελευταίοι ζωντανοί οργανισμοί.
Οι γεύσεις του Αυγούστου
Οι φούρνοι κλειστοί. Τα καφέ, επίσης. Ταβέρνες; Ξεχάσ’ το. Μένει μόνο ο γλυκός πειρασμός του σπιτικού delivery, που έρχεται με 4 ευρώ μεταφορικά και ένα βλέμμα απογοήτευσης από τον διανομέα, που δουλεύει ακόμα επειδή “έτυχε να είναι εδώ”.
Τοπίο ιδανικό για ταινία… δυστοπίας
Μπορείς να περπατήσεις στην πλατεία Γαρδένια με τα έργα του μετρό να σε καταβάλουν, να ακούσεις τα τζιτζίκια να αυτοκτονούν από τη βαρεμάρα, και να δεις ένα περιστέρι να λιποθυμά δίπλα σε ένα ξεχασμένο παγκάκι. Ούτε ένα παιδί, ούτε ένας γέρος. Όλοι άφαντοι. Εσύ κι ο Θεός (που λείπει κι αυτός διακοπές).
Αθήνα: το ιδανικό μέρος να κάνεις διαλογισμό ή να τρελαθείς
Ησυχία, μοναξιά, ζέστη, εγκατάλειψη. Ό,τι πρέπει για να αναρωτηθείς γιατί δεν έκανες κράτηση για το καράβι. Γιατί δεν έχεις εξοχικό. Γιατί πίστεψες ότι “και στην πόλη μια χαρά είναι τον Αύγουστο”. Δεν είναι. Είναι απλά… ημί-μεταφυσικά ανεκτή.
Αλλά έτσι είναι. Ο Αύγουστος στην Αθήνα είναι για λίγους. Για τους γενναίους. Για όσους δεν είχαν άδεια, δεν είχαν λεφτά, δεν είχαν φίλους με βίλες. Εμείς μείναμε πίσω. Να φυλάμε θερμοπύλες. Ή απλά να ψηνόμαστε σε αυτές.
Καλή διαμονή λοιπόν. Και μην ανησυχείτε. Σε 20 μέρες όλοι θα γυρίσουν. Με τα stories τους, τις αναμνήσεις τους και το μαύρισμα τους.
Εμείς; Εμείς θα έχουμε ήδη γίνει ένα με την άσφαλτο.
