Τι ωραία εποχή να ανακαινίζεις. Μυρίζει φρέσκο στοκάρισμα στον αέρα, ακούγεται καθημερινά το ρυθμικό «μπουπ-μπουπ» από κομπρεσέρ, και κάθε γειτονιά έχει γίνει κάτι ανάμεσα σε εργοτάξιο και χωματερή. Τα τελευταία δύο χρόνια, όλη η πόλη (λες και χτυπήθηκε από ομαδική κρίση αισθητικής) αποφάσισε να «φρεσκαριστεί». Μόνο που το τίμημα δεν είναι απλώς οικονομικό – είναι και χωροταξικό, ηχητικό και, πάνω απ’ όλα, ψυχολογικό.
Καταρχάς, ας μιλήσουμε για τους μαστόρους. Είδος προς εξαφάνιση – ή μάλλον προς πανάκριβη ενοικίαση. Τους κλείνεις σήμερα και μπορεί να εμφανιστούν του χρόνου τέτοια εποχή, αρκεί να τους θυμίσεις κάθε δεύτερη μέρα την ύπαρξή σου. Κι όταν τελικά έρθουν, το κοστολόγιο θυμίζει προσφορά για διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη και όχι για δύο μερεμέτια στο Παγκράτι. Όσο πιο απλό το μερεμέτι, τόσο πιο εξωπραγματική η τιμή – κανόνας απαράβατος.
Μετά έρχονται τα μπάζα και τα σκουπίδια. Γιατί όλοι θέλουμε σπίτι να λάμπει, αλλά κανείς δεν θέλει να αναλάβει το βουνό από τα τσουβάλια που στοιβάζονται στη γωνία. Τους πρώτους μήνες είναι «κάτι προσωρινό». Μετά γίνονται μόνιμη διακόσμηση του δρόμου, σκαλοπάτι για τις γάτες και εστία για ποντίκια. Και κάπου εκεί αρχίζουν οι πρώτες φωνές: «ο Δήμος πού είναι;». Σωστά, γιατί ο Δήμος φταίει που δεν κατέβηκες να μαζέψεις τα μισά μπάζα που πέταξες νύχτα.
Αλλά μην ανησυχείς – ο Δήμος έχει κι εκείνος το μερίδιο ευθύνης του. Γιατί αν η ανακαίνιση ήταν ποντιακό ανέκδοτο, η οδοποιία είναι η stand-up comedy του Δήμου: ξηλώστε, σκάψτε, αφήστε και βλέπουμε. Οι δρόμοι γεμάτοι λακούβες, μισές ασφαλτοστρώσεις που θυμίζουν patchwork κουβέρτα, κι όλα αυτά μέσα στα σημεία που χτυπιούνται περισσότερο από φορτηγά και μπετονιέρες. Φυσικά, αν τολμήσεις να ρωτήσεις «πότε τελειώνουμε;», η απάντηση είναι κάπου ανάμεσα στο «θα δούμε» και στο «όταν φτιάξουν τα πράγματα».
Και οι επιχειρήσεις; Καφέ, ταβέρνες, μαγαζιά που περίμεναν το καλοκαιράκι να δουλέψουν, τώρα βλέπουν τους πελάτες να κάνουν ολόκληρη οδύσσεια για να φτάσουν. Ποιος να έρθει όταν δεν ξέρει πού να παρκάρει, πού να περπατήσει ή πού να καθίσει χωρίς να φάει σκόνη με το σουβλάκι;
Και κάπως έτσι ζούμε ένα σουρεαλιστικό πανηγύρι όπου όλοι είμαστε λίγο φταίχτες, λίγο θύματα και λίγο παρατηρητές. Ο Δήμος που δεν οργανώνει σωστά, οι πολίτες που πετάνε μπάζα σαν να μην υπάρχει αύριο, οι εργολάβοι που κλείνουν πεζοδρόμια για μήνες και οι μάστορες που έχουν καταντήσει πιο δυσεύρετοι από εισιτήριο τελικού Champions League.
Αλλά μην ανησυχείς – μόλις τελειώσουν όλα, θα έχουμε πανέμορφα σπίτια, πανάκριβους λογαριασμούς και… δρόμους που θα ξανασκαφτούν τον άλλο μήνα για «βελτιώσεις». Καλώς ήρθες στην πόλη των ανακαινίσεων και της αιώνιας υπομονής.
