Αν θες να δεις τι σημαίνει δημοτική αδιαφορία με το καλημέρα σας, κάνε μια βόλτα στον Δήμο Ζωγράφου. Ένα δήμο που, παρά τις ευλογίες του φυσικού του περιβάλλοντος, κατάφερε να τις ξεριζώσει όλες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μιλάμε για επίτευγμα.

Το πράσινο; Ποιο πράσινο; Οι μοναδικές αποχρώσεις που κυριαρχούν είναι το μουντό γκρι από το τσιμέντο και το καφέ των ξεραμένων δέντρων που είχαν την ατυχία να φυτευτούν εδώ. Ποτίζονται σπάνια – συνήθως από σκύλους ή βροχές – και κουρεύονται μια φορά κάθε τετραετία, λίγο πριν τις εκλογές, για να θυμόμαστε ότι “υπάρχει πρόνοια”.

Οι πλατείες; Έχουν μετατραπεί σε πλακάκια της ντροπής. Πλακάκια σπασμένα, βυθισμένα, με χορτάρι να φυτρώνει ανάμεσά τους, λες και η φύση προσπαθεί να κάνει μόνη της αναδάσωση. Μπάζα στις γωνίες, χαρτιά, περιττώματα και σπασμένα παγκάκια που κρατιούνται από συνήθεια και βίδες που έχουν παραιτηθεί. Κάθε πλατεία και μια μικρή υπενθύμιση ότι εδώ απλά ίσως ζεις, δεν κάνεις σίγουρα διακοπές.

Περπατάς σε πεζοδρόμιο; Προσοχή. Εδώ ξεκινάει το σπορ του δημοτικού παρκούρ. Σηκωμένες πλάκες, ρίζες που σε γονατίζουν, στύλοι στη μέση του περάσματος, κάδοι που αράζουν όπου βρουν και πεζοδρόμια τόσο στενά, που πρέπει να περπατήσεις σαν μοντέλο πασαρέλας για να μη φας πόρτα. Αν είσαι γονιός με καρότσι ή άτομο με κινητικά θέματα, καλή τύχη. Ο Θεός μαζί σου. Ο Δήμος σίγουρα όχι.

Οι δρόμοι; Οδηγείς και προσεύχεσαι. Λακκούβες παντού, σαν να βομβαρδίστηκε η περιοχή από άγνωστη αεροπορία. Όταν βρέχει, δεν ξέρεις αν μπήκες σε λακκούβα ή σε καταβόθρα. Αλλά μην ανησυχείς – αν σπάσεις άξονα, θα σε αποζημιώσει το κράτος. Κάποτε. Αν έχεις χαρτιά. Και υπομονή. Και δεν έχεις πεθάνει μέχρι τότε.

Παιδικές χαρές; Λίγες. Κακοσυντηρημένες. Με σκουριασμένα κάγκελα, έλλειψη σκιάς, και παιχνίδια που έχουν μείνει από την εποχή που ο Τρίτσης ήταν ακόμα υπουργός. Όπου κι αν πάνε τα παιδιά, υπάρχει μια κούνια που τρίζει λες και φωνάζει “έχω καταθέσει τα χαρτιά μου για σύνταξη”, και ένα παγκάκι όπου ο γονιός κάθεται με άγχος και όχι για να ξεκουραστεί.

Και για φινάλε – το μεγάλο ανέκδοτο του Ζωγράφου: το πάρκινγκ. Όχι, δεν υπάρχει. Είναι θρύλος. Είναι μύθος. Όταν κάποιος βρει θέση στάθμευσης χωρίς να φρικάρει ή να βλαστημήσει όλο του το γενεαλογικό δέντρο, αξίζει μετάλλιο και μνημόνιο συνεργασίας με την NASA. Η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που σκέφτεσαι σοβαρά να εγκαταλείψεις το αυτοκίνητο, ή να το κάνεις… πολυθρόνα στο σαλόνι.

Τι μάθαμε σήμερα;

Ότι ζούμε σε μια πόλη που το μόνο πράγμα που ανθίζει είναι η αδιαφορία. Ότι οι υπεύθυνοι κάνουν επιθεώρηση απ’ το παράθυρο του γραφείου τους, και το μόνο τους σχέδιο είναι “θα δούμε”. Κι ότι όσο δε μιλάμε, δε φωνάζουμε και δεν απαιτούμε, τόσο το τσιμέντο θα προχωράει και ο δήμος θα μετατρέπεται σε μουσείο εγκατάλειψης με είσοδο ελεύθερη και έξοδο απαγορευμένη.