Ας κάνουμε μια υπόκλιση στον μεγάλο θίασο που ονομάζεται ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπου το έγκλημα είναι πάντα ορφανό, οι ευθύνες εξαϋλώνονται σαν καπνός και το μόνο που μένει είναι μια καλά σκηνοθετημένη παράσταση λαϊκής εκτόνωσης.
Ένα συλλαλητήριο που χωράει τους πάντες, από τους πιο σκληροπυρηνικούς εθνικιστές μέχρι τους αμετανόητους αναρχικούς, από φιλελεύθερους γιάπηδες μέχρι σκληροτράχηλους συνδικαλιστές, από αγανακτισμένες γιαγιάδες μέχρι influencers που θέλουν το τέλειο story με hashtag #δικαιοσύνη.
Αν κάτι ενώνει αυτόν τον ετερόκλητο κόσμο είναι η ψευδαίσθηση ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Έχουμε ξαναδεί το έργο. Είτε μιλάμε για τα Τέμπη, είτε για παρελθοντικά σκάνδαλα, είτε για εγκλήματα διαρκείας κατά της λογικής, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: ένας-δύο πρόθυμοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, μια εξεταστική επιτροπή-φάντασμα και μια κοινωνία που γκρινιάζει, διαμαρτύρεται και στο τέλος επιστρέφει ήσυχα στη γυάλα της μέχρι το επόμενο σοκ.
Όλοι ξέρουμε την αλήθεια, αλλά ποιος θέλει να την κοιτάξει κατάματα; Η καταστροφή αυτή δεν ήταν ένα μεμονωμένο λάθος. Ήταν το απόσταγμα δεκαετιών αδιαφορίας, ρουσφετιών, ημετέρων και ενός πολιτικού συστήματος που λειτουργεί σαν κλειστή λέσχη για λίγους εκλεκτούς. Και εμείς; Εμείς που τους δίνουμε το οξυγόνο για να συνεχίζουν; Τι ρόλο έχουμε σε όλο αυτό; Μήπως οι ίδιοι που οδύρονται για τη διαφθορά είναι αυτοί που γλείφουν πολιτικούς για μια θεσούλα; Μήπως αυτοί που κλαίνε για τα θύματα είναι οι ίδιοι που προσπερνούν τα λαδώματα και τις μίζες γιατί «έτσι δουλεύει το σύστημα»;
Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα αυτό, όσο σάπιο κι αν είναι, επιβιώνει γιατί το συντηρούμε όλοι. Και τώρα βγαίνουμε στους δρόμους, ζητάμε κεφάλια επί πίνακι και φωνάζουμε για ευθύνες. Αλλά όχι τις δικές μας, πάντα τις ευθύνες των άλλων. Κι όταν περάσει η μπόρα; Θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, μέχρι να έρθει το επόμενο έγκλημα να μας σοκάρει ξανά.
Το πολιτικό σύστημα βολεύεται με τέτοιες στιγμές. Ξεπλένετε. Λίγη οργή, λίγη εκτόνωση, λίγο θέαμα για τις ειδήσεις των 8. Και μετά, όλα ξανά στη θέση τους. Το μόνο που αλλάζει είναι οι ρόλοι στο δράμα. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, οι επιτροπές συστήνονται και ξεχνιούνται, οι ένοχοι εξαφανίζονται μέσα σε έναν λαβύρινθο δικαιολογιών και νομικών τερτιπιών. Και εμείς; Εμείς απλά αλλάζουμε κανάλι.
Μέχρι το επόμενο «σοκ». Μέχρι το επόμενο «ποτέ ξανά». Και μετά… business as usual.