Zούμε μέσα σε μια παράσταση που κανείς δεν πρόβαρε ποτέ….
Άλλος κρατάει τον ρόλο του σωτήρα, άλλος του θύματος, άλλος του “ρεαλιστή” που σφίγγει τα δόντια γιατί έτσι είναι η ζωή.
Και όλοι μα όλοι, ανεξαιρέτως, κουβαλούν από πίσω τους ένα σακί γεμάτο προσδοκίες — για το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, τα “ευχαριστώ”, τα “μου λείπεις” και τα “είμαι εδώ”…
Μόνο που κανείς δεν τους υποσχέθηκε ποτέ ότι όλα αυτά θα ειπωθούν.
Κανείς δεν υπέγραψε συμβόλαιο αμοιβαιότητας.
Απλώς, στο θέατρο της ύπαρξης, ο καθένας βλέπει το δικό του όνειρο και παθαίνει κρίση όταν ο διπλανός δεν παίζει στο ίδιο έργο.
Κάπως έτσι γεννιούνται οι τσακωμοί στις οικογένειες.
Οι πελάτες που βρίζουν στο σούπερ μάρκετ….
Οι φίλοι που εξαφανίζονται επειδή “έχεις αλλάξει”.
Και οι σχέσεις που λιώνουν σιωπηλά κάτω από το βάρος του “δεν ήταν αυτό που περίμενα”.
Όχι, δεν ήταν. Και δεν θα είναι ποτέ. και είναι οκ.
Γιατί το μυαλό μας, αυτός ο μέγας σεναριογράφος της απογοήτευσης, έχει γράψει χιλιάδες σκηνές που δεν πρόκειται να παιχτούν ποτέ.
Και κάθε φορά που η πραγματικότητα κάνει την πρεμιέρα της, εμείς στραβώνουμε τα μούτρα γιατί δεν είχε το soundtrack που θέλαμε.
Η κοινωνία όλη ένα πανηγύρι ανεκπλήρωτων ζητουμένων.
Οικογένειες που ποζάρουν για το Instagram την ώρα που δεν έχουν πει καλημέρα μεταξύ τους.
Αγορά που πουλάει όνειρα σε δόσεις και σχέσεις με εγγύηση δύο εβδομάδων.
Άνθρωποι που “επικοινωνούν” με ταχύτητα φωτός, χωρίς να έχουν πει ποτέ τίποτα ουσιαστικό.
Όλοι ψάχνουν κάτι, όλοι ζητάνε κάτι, κανείς δεν αντέχει τίποτα.
Και στο τέλος, όταν σπάσουν τα νεύρα,
όταν το όνειρο γκρεμιστεί,
όταν το “είχα επενδύσει” γίνει “δε θέλω να ξανακούσω”,
μένει αυτό το πνιχτό, καθαρό, ανατριχιαστικά ανθρώπινο γκντουπ μέσα μας.
Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως όλες σου οι προσδοκίες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φαντάσματα που ντύθηκες για να νιώσεις λιγότερο μόνος.
Και τότε, αντί να καταρρεύσεις,
χαμογελάς ειρωνικά.
Γιατί καταλαβαίνεις το αστείο:
κανείς δεν φταίει.
Απλώς όλοι νόμιζαν πως κάποιος άλλος κρατάει το σενάριο…
“Η αρμονία δεν είναι να συμφωνείς. Είναι να συνειδητοποιείς ότι κανείς δεν σου χρωστάει το όνειρό σου.”
