Λες «Δήμος Ζωγράφου» και το μυαλό σου πάει αυτόματα σε οικοδομές, σκαλωσιές, καφέδες που ξεφυτρώνουν εκεί που χτες υπήρχε χώμα και –αν έχεις πολύ φαντασία– και σε καμιά παιδική χαρά ή σταθμό για τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτόν τον μπάζο-παράδεισο.
Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή: Παιδικοί Σταθμοί Ζωγράφου. Ή αλλιώς, πώς να παρκάρεις το παιδί σου κάπου που (δεν) θυμίζει σχολείο.
Κτίρια που αν μιλούσαν θα έβηχαν γύψο
Οι περισσότεροι παιδικοί σταθμοί στον δήμο είναι ό,τι περίσσεψε από τα ’80s, με λίγη μόνωση από τα ’90s και γαρνιτούρα ηχομόνωσης μηδέν.
Πλακάκια που ζουν το δικό τους remake της Αποκάλυψης, κουζίνες που χωράνε 1,5 κατσαρόλα και αύλειοι χώροι που για να παίξει το παιδί πρέπει να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση ότι αποδέχεται τους κινδύνους ζωής σε εργοτάξιο.
Αν έβγαινε οδηγία του ΕΟΔΥ «Πού να ΜΗΝ αφήσετε το παιδί σας», εδώ θα τσεκάραμε τα κουτάκια πριν καν φτάσουμε στο “Καλημέρα”.
Θέσεις υπάρχουν… αρκεί να έχετε βύσμα
Γιατί, ξέρεις, δεν είναι όλοι οι γονείς ίδιοι.
Ο καλοβαλμένος, ο κολλητός, ο συγγενής τρίτου βαθμού δημοτικού συμβούλου πάντα θα βρει μια θεσούλα.
Οι υπόλοιποι; Καλωσήρθες στη λίστα αναμονής που ξεκινάει πιο πίσω κι από την ουρά στο ΙΚΑ.
Η οποία λίστα είναι τόσο «διάφανη» που θες κιάλια, φακό και μέντιουμ να τη διαβάσεις.
Υλικό και παιχνίδι εποχής Δεινοσαύρων
Πλαστικά παιχνίδια που δεν έχουν πιστοποίηση ούτε για μουσείο, σπασμένες κούνιες που κρατιούνται από την καλή διάθεση των παιδαγωγών και ένα εκπαιδευτικό υλικό που ξεχνάει το βασικό: ότι τα παιδιά γεννήθηκαν μετά το 2010, όχι το 1950.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, τι να σου κάνει η δασκάλα με 17 παιδιά ανά τάξη, όταν ψάχνει ακόμα κι αυτή που να καθίσει;
Οι άνθρωποι που παλεύουν με τα θηρία
Γιατί ας το πούμε: οι παιδαγωγοί εκεί μέσα είναι ήρωες.
Με μισθούς «ακρίβειας 2025», ωράρια που θυμίζουν μαραθώνιο, και προγράμματα που ετοιμάζουν στον προσωπικό τους χρόνο.
Τους κοιτάς και λες «Πώς αντέχουν;».
Η απάντηση είναι: γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν.
Γιατί αλλιώς, θα είχαν μεταναστεύσει ήδη στη Δανία να ταΐζουν playmobil.
Επενδύσεις; Ας γελάσω
Ανακαινίσεις; Μπα.
Εκσυγχρονισμός; Άστο, να πάει άκλαυτο.
Ευρωπαϊκά προγράμματα; Ναι, τα ξέρουμε, τα βλέπουμε να περνάνε και να χαιρετάνε από μακριά.
Αρκούμαστε σε κάτι ψευτομπαλώματα, βαψίματα κάθε τέσσερα χρόνια πριν τις εκλογές και μια-δυο φωτογραφίες στο Facebook του Δημάρχου: «Παραδώσαμε έναν σύγχρονο παιδικό σταθμό!».
Κι εσύ βλέπεις πίσω από το πλάνο την υγρασία να κάνει πάρτι.
Κι ο Δήμος;
Ο Δήμος έχει άλλες προτεραιότητες:
- Πλάκες πεζοδρομίου (που θα ξανασπάσουν).
- Γλάστρες-διαχωριστικά για να λες ότι «ομορφήναμε την πόλη».
- Φωτογραφίσεις και events.
Γιατί το παιδί σου, φίλε δημότη, δεν έχει ψήφο.
Ούτε like κάνει στο Facebook.
Άρα, γιατί να νοιαστούμε;
Τι μένει;
Μένει μια πόλη που:
- Μιλάει για «παιδεία» αλλά εννοεί «εκδηλώσεις».
- Μιλάει για «στήριξη οικογενειών» αλλά το μόνο που στηρίζει είναι οι καφετέριες.
- Και που σε κοιτάζει στα μάτια και λέει «Δεν έχεις που να αφήσεις το παιδί σου; Κρίμα… αλλά να έρθεις την Κυριακή στη συναυλία μας στο Άλσος!».
Κλείνοντας…
Αυτοί είναι οι παιδικοί σταθμοί στον Δήμο Ζωγράφου:
Μνημεία εγκατάλειψης, αυταπάτης και «πάρε παιδί μου μια μπάλα, και βλέπουμε».
Το πιο θλιβερό; Δεν είναι ότι δεν αλλάζει τίποτα.
Είναι ότι μάθαμε να μην περιμένουμε να αλλάξει τίποτα.