Υπήρχε μια εποχή που όλα ήταν άσπρα ή μαύρα. Οι καλοί ήταν καλοί, οι κακοί ήταν κακοί, το φαγητό ήταν είτε νόστιμο είτε αίσχος, οι άνθρωποι ήταν είτε έξυπνοι είτε ηλίθιοι. Και μετά… μεγάλωσες.

Και ξαφνικά, όλα γίνονται γκρι. Οι καλοί έχουν και σκιές, οι κακοί έχουν και ευαισθησίες, το φαγητό είναι μια περίπλοκη εμπειρία γεύσης, οι άνθρωποι είναι μεν ηλίθιοι αλλά με κάποιες αναλαμπές λογικής. Και φυσικά, τα μαλλιά σου, αν υπάρχουν ακόμα, γκριζάρουν κι αυτά, ως απτή απόδειξη ότι η ζωή δεν είναι διπολική αλλά γεμάτη αποχρώσεις.

Όμως, πώς να εξηγήσεις αυτή τη μετάβαση σε κάποιον που ακόμα ζει στον κόσμο του άσπρου και του μαύρου; Σε κάποιον που νομίζει ότι η ζωή είναι ένα ατελείωτο πάρτι χωρίς hangover, χωρίς λογαριασμούς, χωρίς διαψεύσεις και χωρίς το υπαρξιακό κενό που έρχεται μαζί με τις φορολογικές δηλώσεις και την επιγνώση ότι το μεσημεριανό σου power nap δεν είναι ένδειξη τεμπελιάς αλλά μια βιολογική αναγκαιότητα;

Προσπάθησες. Είπες σε εκείνον τον νεαρό, γεμάτο ενέργεια και αυτοπεποίθηση, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ότι κάποτε θα καταλάβει ότι δεν είναι όλα διασκέδαση, ότι τα όνειρα έχουν και τιμή και πως η ζωή σε αναγκάζει να κάνεις επιλογές που δεν χωρούν σε ασπρόμαυρα δίπολα. Κι εκείνος σε κοίταξε με οίκτο, ρουφώντας τη μισητή πλέον matcha latte του και χαμογελώντας με μια αυτοπεποίθηση που μόνο η άγνοια μπορεί να προσφέρει.

Το πιο ειρωνικό; Κάποτε κι εσύ έτσι ήσουν. Και κάποτε, αν είναι τυχερός, θα γίνει κι αυτός σαν εσένα. Θα κοιτάξει ένα νεότερο πλάσμα, γεμάτο σιγουριά και άγνοια κινδύνου, και θα αναρωτηθεί: “Πώς να του εξηγήσω χωρίς να με κοιτάξει σαν παροπλισμένο δεινόσαυρο;”

Η απάντηση; Δεν μπορείς. Άφησέ τους να ζήσουν στην ψευδαίσθηση του ασπρόμαυρου κόσμου τους. Το γκρι θα έρθει μόνο του. Όπως έρχεται και το γκρι στα μαλλιά. Αν υπάρχουν ακόμη.