Υπάρχει μια βαθιά υπαρξιακή αλήθεια που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα. (όπως αποφεύγεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στην κάμερα όταν ανοίγει το Zoom χωρίς φίλτρο):
Όλοι ζητάμε βοήθεια. Απλώς ο καθένας έχει τον δικό του… πιο “instagramικό” τρόπο να το κάνει.
Ο άλλος σου λέει “είμαι busy” και στην πραγματικότητα σημαίνει “δεν μπορώ να ησυχάσω το κεφάλι μου ούτε λεπτό”.
Ο άλλος κάνει τον αστείο του TikTok και μέσα του ουρλιάζει.
Η άλλη ποστάρει το #selfcarebubblebath αλλά είναι στο όριο meltdown και αφρατεύει το νευρικό της σύστημα με άλατα Ιμαλαΐων.
Και εσύ… κάνεις scroll μέχρι να μουδιάσει ο αντίχειρας σου, γιατί δεν θες να σκεφτείς το “τι στο καλό κάνω με τη ζωή μου;”
Όλοι κάτι κουβαλάμε… Ένα τραύμα, μια απόρριψη, έναν χωρισμό, έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, έναν φόβο μην καταλήξεις σαν τον πατέρα σου.
Και αντί να σταθούμε να το δούμε, να το πιάσουμε, να το δουλέψουμε — τι κάνουμε;
Αγοράζουμε καφέ. Σουσάμι χωρίς γλουτένη. Κάτι ψευτοφιλοσοφικά στο Netflix. Ένα ακόμα ζευγάρι sneakers. Ένα ακόμα like. Ένα ακόμα hookup.
Μια εφήμερη απόλαυση, ένα μικρό σπρέι αναισθησίας πάνω στο πρόβλημα.
“Δεν έχω χρόνο για breakdown, έχω καφέ στο χέρι.”
“Δεν με πονάει η μοναξιά, απλώς κάνω detox από σχέσεις.”
“Δεν είναι κενό υπαρξιακό, είναι απλώς Κυριακή απόγευμα.”
Αλλά η αλήθεια είναι αλλού. Και όσο πιο βαθιά το θάβεις πίσω από μικροχαρές, τόσο πιο ύπουλα μεγαλώνει.
Οι εφήμερες απολαύσεις δεν είναι λύση. Είναι παράταση του πόνου, καμουφλαρισμένη με glitter.
Είναι σαν να έχεις φωτιά στο σπίτι και να ανάβεις αρωματικό κερί μήπως “αλλάξει λίγο η διάθεση”.
Μαζική τρέλα στα καλύτερα της…
Δεν λέμε να μην χαίρεσαι.
Λέμε πως δεν μπορείς να χτίσεις ζωή πάνω σε παγωτό delivery, quote του διαδυκτίου και παθητική scrolloθεραπεία.
Αν κάποια στιγμή πάψεις να παίρνεις τους ανθρώπους τόσο τοις μετρητοίς και αρχίσεις να τους διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές τους, αρχίζεις να βλέπεις αυτό το μικρό, σιωπηλό “βοήθεια” που φωνάζει πίσω από κάθε κουλ λεζάντα.
Και ίσως — λέω ίσως — αντί να πούμε “πάμε για ένα ποτό να ξεχαστούμε”, να πούμε “πάμε για μια κουβέντα να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας”.
Γιατί, ξέρεις…
όλοι ζητάμε βοήθεια. Απλώς κάποιοι τη βάφτισαν “ανάγκη για καφέ” και άλλοι “ανάγκη για ησυχία” — αλλά όλοι κάτι ψάχνουμε.