Αχ, η οικειότητα. Αυτό το υπέροχο φίλτρο που ενεργοποιείται αυτόματα κάθε φορά που κάποιος χρειάζεται κάτι από εσένα. Δεν έχει σημασία αν έχει να σου μιλήσει από το μνημόσυνο της γιαγιάς σου ή από την τελευταία φορά που του είπες «όχι» – όταν σε χρειαστεί, θα θυμηθεί πόσο δικοί σας είστε.

«Ρε, μια εξυπηρέτηση θέλω. Ξέρεις ότι σε νιώθω σαν αδερφό».
Ναι, τον ίδιο αδερφό που έχεις διαγράψει από παντού και δεν του λες ούτε χρόνια πολλά.

Η τσέπη σου γίνεται ΚΕΔΑ (Κέντρο Δανεισμού) κάθε φορά που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις. Κι εσύ εκεί, με το κοινωνικό σου πρόσωπο μισολιώμα, να κοιτάς με μισό χαμόγελο και πλήρες εσωτερικό βρισίδι τον άλλο να απλώνει χέρι και θράσος, σε ίσα δόση.

Και το καλύτερο; Δεν είναι ότι θα στο επιστρέψει. Όχι.
Η λέξη «δανεικά» είναι απλώς ένας διακοσμητικός όρος. Μια μικρή κοινωνική πλάνη για να μπορεί να πει:
«Δεν ζήτησα χάρη, το είπα δανεικά».

Λες και υπάρχει manual επιστροφής συναισθηματικού ή οικονομικού κεφαλαίου.
Στην πράξη, είναι κάτι σαν να λες σε νυχτερινή πορδή:
«Μη φοβάσαι, θα τη μαζέψω εγώ αύριο πρωί».

Μόνο στην ανάγκη θυμούνται να είναι άνθρωποι.
Μόνο τότε ψάχνουν λέξεις όπως “ανθρωπιά”, “συναίσθημα”, “στήριξη”, “αμοιβαίο”.
Κατά τ’ άλλα, όταν είναι καλά, είναι busy. Busy να υπάρχουν.
Δεν προσφέρουν τίποτα. Ούτε «καλημέρα» δεν κάνουν login.
Ούτε φωνή, ούτε sms, ούτε ένα emoji για ξεκάρφωμα.
Μόνο stories με φραπόγαλους και θάλασσες.

Αλλά μόλις βουλιάξει το καράβι, σε θυμούνται.
Εσύ ήσουν πάντα το σωσίβιο. Το τιμόνι, το πανί και το κουπί.
Όλα μαζί.
Ο άλλος; Κάτι μεταξύ ναυαγού και ρεσεψιονίστ της ευκαιρίας.

Κι άντε μετά να βρεις το κουράγιο να πεις όχι, χωρίς να γίνεις εσύ ο κακός.
Γιατί αν δεν δώσεις, είσαι ψυχρός, είσαι σκληρός, είσαι λίγος.
Δεν είσαι «άνθρωπος».
Α, γιατί όταν είναι να δώσεις, η ανθρώπινη σου υπόσταση μετριέται σε ευρώ, σε καναπέδες φιλοξενίας και σε χρόνο που δεν έχεις.

Άμα είναι να πάρουν; Οικειότητα, χάδια, “σε θαυμάζω ρε φίλε, σε έχω πρότυπο”.
Άμα είναι να δώσουν; Ξαφνικά δεν έχουν – και ακόμα πιο ξαφνικά δεν έχουν ούτε εσένα.

Πόσο εύκολα ξεφτίζει η “οικειότητα” όταν δεν εξυπηρετεί κάτι.
Πόσο φτηνά την πουλάνε μετρώντας την σε αναμνήσεις που μόνο εκείνοι θυμούνται.

Τελικά, ίσως το πιο τίμιο δάνειο είναι αυτό που δεν ζητήθηκε ποτέ.
Και ο πιο γνήσιος άνθρωπος αυτός που δεν εμφανίζεται μόνο όταν καίγεται.

Για όλους τους υπόλοιπους, υπάρχει το “σε ένιωθα δικό μου” – μέχρι να μη χρειάζομαι τίποτα.