Ζούμε στην εποχή του Me First.
Δεν τον γέννησε η Αμερική τον Τραμπ, εκεί απλώς τον έκαναν Πρόεδρο. Εμείς τον είχαμε ήδη μέσα μας: στα DM, στα ραντεβού, στις φιλίες, στην οικογένεια, στις αποφάσεις και στα “δεν με συμφέρει”.

Σήμερα ο άνθρωπος δεν θέλει σχέσεις· θέλει συμφωνία συνεργασίας. Με όρους, ρήτρες, υποχρεώσεις, απόδοση και αποτέλεσμα.
“Τι θα κερδίσω; Τι μου προσφέρεις; Τι παίρνω πίσω;”
Ο έρωτας έγινε επένδυση. Η φιλία έγινε πρόγραμμα επιβράβευσης. Η εμπιστοσύνη έγινε bonus.
Και φυσικά, όταν κάτι δεν συμφέρει: Unfollow, Unfriend, Unhuman.

Και μετά έχουμε τα τείχοι — το απόλυτο σύμβολο της εποχής.
Τείχη παντού: στην καρδιά, στις κουβέντες, στην καλημέρα, στην προσέγγιση, στα συναισθήματα.
Θέλεις να μπεις; Αίτηση Visa.
Θέλεις αγάπη; έγκριση επιτροπής.
Θέλεις εμπιστοσύνη; κατάθεση εγγυητικής.

Και οι υποσχέσεις; Το προεκλογικό σόου των ανθρώπινων σχέσεων:
“Δεν θα σε πληγώσω”, “Είμαι άλλος”, “Πάμε σοβαρά”.
Όχι — πάμε debate. Με επιχειρήματα, δράματα και στο τέλος:
“Συγγνώμη αν ένιωσες έτσι.”
Κορυφαία πολιτική ατάκα: φταίει το συναίσθημά σου, όχι η πράξη μου.

Κι επειδή όλο αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του, έρχεται και το σώμα να συμμετάσχει στο πανηγύρι:
Το άγχος σου κάνει ακροβατικά, η κορτιζόλη χορεύει ζεϊμπέκικο, το στομάχι βράζει σαν μακαρόνια στο 8, η αϋπνία σε κοιτάει με μαύρους κύκλους πιο έντονους κι απ’ τα φρύδια της διπλανής στο μετρό.
Burnout, νεύρα, σφίξιμο στο στήθος, τριχόπτωση και μια φωνή μέσα σου να λέει:
“Ναι αλλά τουλάχιστον δεν παραχώρησα ΟΥΤΕ 1% του ΕΓΩ μου.”
Συγχαρητήρια. Χάσαμε άνθρωπο. Χάσαμε και ύπνο.

Κι όμως — υπάρχει ακόμα μια χαραμάδα.
Γιατί υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπου που το Me First τη βρίσκει αστεία.
Αυτή η κατηγορία δεν κάνει deal. Δεν μετράει δούναι-λαβείν. Δεν ζητάει ROI.
Απλώς υπάρχει.

Και ίσως η λύση να μην είναι να γίνουμε πιο “ώριμοι” και πιο “θωρακισμένοι”.
Ίσως η λύση να είναι να βγει ξανά το παιδί από μέσα μας.
Αυτό το παιδί που:

• δεν έκανε οικονομία στα συναισθήματα,
• δεν ήξερε από συμφέρον,
• δεν έβαζε δασμούς.,
• κι όταν αγαπούσε… το έκανε full inclusive.

Ναι, αυτό το παιδί.
Το ίδιο που σήμερα το έχουμε κλειδώσει στο υπόγειο του “μην εκτεθείς”, “μην πληγωθείς”, “μην δείξεις”.
Αν το αφήσουμε να βγει ξανά, ίσως ρίξει τα τείχη που εμείς — οι ενήλικες, οι σοβαροί, οι στρατηγικοί, οι Me First — υψώσαμε.

Γιατί στο τέλος:

Wall χτίζει το εγώ.
Γέφυρες χτίζουν τα παιδιά.

Κι αν είναι να σωθούμε από τους μικρούς Τραμπ μέσα μας,
μάλλον θα μας σώσει εκείνο το αθώο, αυθόρμητο, χαζο-ρομαντικό παιδί που κάποτε ξέραμε.

Me First ή We First;
Η απάντηση ίσως να φοράει κοντομάνικο, τρώει παγωτό, και γελάει χωρίς λόγο.