Ο άνθρωπος. Το ον που ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό, πήγε στο φεγγάρι, αλλά ακόμα στέλνει “μου λείπεις” σε άτομα που δεν του απαντούν.

Μιλάμε για θαύμα.

Ένα πλάσμα που μπερδεύει την αγάπη με το άγχος, τη στοργή με το ownership και τη μοναξιά με το “δε βρίσκω τον σωστό”.
Ο Έρωτας και η Τρέλα έπαιζαν κρυφτό τότε∙ σήμερα απλώς κάνουν matching στο Tinder και μετά ghostάρονται γιατί “δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή”. Και να το παρακάτω – ένα παλιό παραμύθι που εξηγεί καλύτερα απ’ ό,τι θα το έκανε ποτέ η ψυχολογία γιατί ακόμα ερωτευόμαστε με τα μάτια κλειστά και το μυαλό offline.

Το παραμύθι της Τρέλας και του Έρωτα
όπως το βρήκαμε στο διαδίκτυο

Μια μέρα, λοιπόν, μαζεύτηκαν όλα τα συναισθήματα κι όλες οι αξίες του ανθρώπου σε κάποιο σημείο πάνω στη Γη.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία κι η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια – την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα – να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει, γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό κι η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία», άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά, η οποία μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς κι η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο. Κι έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι’ αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος κι ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«….1000», μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει.

Η πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου κι αφού βρήκε τη Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα και το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε έναν θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να τον κουνάει νευρικά, ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας, που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα τού είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι, από τότε, ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός κι η Τρέλα τον συνοδεύει…

Πηγή: ithaque

Aftermath Comment…

Ωραία ιστορία. Συγκινητική, σχεδόν ανθρώπινη.
Κι ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα: είναι ανθρώπινη.

Ο Έρωτας, λέει, είναι τυφλός. Όχι επειδή τα αγκάθια τον τύφλωσαν, αλλά επειδή αν έβλεπε καθαρά, θα έφευγε τρέχοντας.
Η Τρέλα δεν τον συνοδεύει· τον προστατεύει από την αλήθεια.
Γιατί αν άνοιγε τα μάτια του, θα έβλεπε πως ο άνθρωπος αγαπάει μόνο μέσα από προβολές:
ψάχνει κάποιον να του γιατρέψει την παιδική του έλλειψη και το βαφτίζει “μοίρα”.

Ο Έρωτας είναι το software που κρατάει το είδος ενεργό, και η Τρέλα είναι το antivirus που το αποτρέπει από το να αυτοδιαγραφεί.

Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος συνεχίζει να παίζει το ίδιο παιχνίδι, αιώνες τώρα.
Με τα μάτια κλειστά και το μυαλό στα “μηνύματα που δεν απαντήθηκαν”.