Πλατεία Βραζιλίας, Ιλίσια.
Μια πλατεία που κάποτε έπαιζες κυνηγητό και τώρα κυνηγάς… κράτηση.
Στο επίκεντρο, το Iguazu — όχι, δεν είναι οι καταρράκτες, είναι η όαση της αθηναϊκής lifestyle ερήμου.
Ένα μέρος όπου τα φυτά είναι πιο αληθινά από τις συζητήσεις στα τραπέζια και το brunch κοστίζει όσο ο λογαριασμός της ΔΕΗ ενός μικρού χωριού.

Μπαίνεις μέσα και νιώθεις ότι μόλις έκανες teleport στη ζούγκλα: φωτιστικά σε σχήμα ανανά, φυτά που κρέμονται από παντού, και ένα crowd που έχει επενδύσει περισσότερο σε self-tan παρά σε προσωπική εξέλιξη.
Ο χώρος είναι τόσο “instagramικός” που αν δεν βγάλεις story, νομίζεις ότι δεν υπήρξες ποτέ εκεί.

Το προσωπικό χαμογελαστό, το κοινό επιμελώς χαλαρό, και η μουσική θυμίζει λίγο “εγώ είμαι εδώ για το vibe, όχι για τη συζήτηση”.
Αν κλείσεις τα μάτια, μπορεί να νομίσεις ότι ακούς τα νερά των Iguazu Falls — αλλά είναι απλώς το πάγο που πέφτει στα cocktail των 16 ευρώ.

Το φαγητό;
Fusion — γιατί φυσικά δεν μπορούμε πια να φάμε απλά ένα αυγό, πρέπει να έχει και ιστορία πίσω του.
Tacos, ceviche, sushi με twist και τιμές που θυμίζουν λίγο Μόντε Κάρλο σε happy hour.
Αλλά μην το σκέφτεσαι έτσι: εδώ δεν πας για να χορτάσεις, πας για να ανήκεις.
Να γίνεις κι εσύ ένα με το βελούδινο κάθισμα και το σωστό φίλτρο στο κινητό.

Κι όσο πίνεις, ακούς κουβέντες για startups, “projects που θα αλλάξουν την πόλη”, και σχέσεις που άντεξαν λιγότερο απ’ το αφρόγαλα.
Κάπου εκεί θυμάσαι πως είσαι στα Ιλίσια, στη ζούγκλα της Αθήνας, όπου ο καθένας ψάχνει λίγη λάμψη – έστω κι αν κοστίζει όσο μισό νοίκι.

Το Iguazu δεν είναι απλώς μαγαζί· είναι καθρέφτης της εποχής:
Όμορφο, λαμπερό, υπερβολικό, και λίγο τρομακτικά αληθινό μέσα στη σκηνοθετημένη του ομορφιά.
Είναι εκεί που πας για να ξεχάσεις πόσο κουρασμένος είσαι – και τελικά θυμάσαι ότι η κούραση δεν ήταν ποτέ θέμα δουλειάς αλλά ανθρώπων.

Οπότε, cheers.
Στην πλατεία Βραζιλίας, κάτω απ’ τους φοίνικες και τα flash των κινητών, η πόλη κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα:
Παριστάνει πως ζει όνειρο, όσο πληρώνει τον λογαριασμό με τρεμάμενο χέρι.