Ο θάνατος είναι ένα μεγάλο θέμα. Αλλά πώς να το σκεφτείς σοβαρά όταν έχεις πλυντήριο γεμάτο, 14 ειδοποιήσεις από το e-banking και το αφεντικό σου σού γράφει μπορούμε ένα γρήγορο call;”. Όχι, δεν μπορούμε. Ούτε call, ούτε ζωή.
Η καθημερινότητα κάνει καταπληκτική δουλειά στο να σκεπάζει το απόλυτο τίποτα. Είναι σαν φίλος που δεν σ’ αφήνει να κλάψεις γιατί σε πάει με το ζόρι για καφέ με κόσμο. Δε θες. Αλλά θες. Αλλά δε θες. Αλλά τελικά πας, γιατί ειλικρινά δεν αντέχεις να μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου. Έτσι κι η καθημερινότητα: σε κρατάει σε μια ευγενική παράλυση.
Το ωραίο είναι ότι καταφέρνει να κάνει ακόμα και τις πιο σοβαρές υπαρξιακές κρίσεις να φαίνονται σαν πράγματα που δεν επείγουν.
“Πρέπει να αντιμετωπίσω το κενό της ύπαρξής μου;”
“Όχι τώρα. Πρέπει να πάω στον Σκλαβενίτη, γιατί δεν έχει ούτε χαρτί υγείας ούτε λόγο ύπαρξης το σπίτι μου.”
Έχεις σχέση; Τέλεια. Σου δίνεται η ευκαιρία να αποσπαστείς από το ότι όλοι θα πεθάνουμε και να συγκεντρωθείς στο ότι αυτός που αγαπάς δεν κατεβάζει ποτέ το καπάκι της τουαλέτας.
Είσαι single; Υπέροχα. Δεν θα πεθάνεις μόνος σου. Θα πεθάνεις με ειδοποιήσεις από dating apps που σου λένε ότι “κάποιος σε έκανε like” — και ποτέ δεν στέλνει. Ποτέ.
Φίλοι; Αχ, οι φίλοι. Είναι εκείνοι που τους στέλνεις “να κανονίσουμε καμιά φορά” και τελικά βλέπεστε μόνο σε κηδείες και σε stories τρίτων. Κι αυτό είναι το ρομαντικό μέρος. Το άλλο είναι να παίζετε επιτραπέζια και ίσως να συγκρίνετε ποιος είναι πιο κακόψυχος.ή και όχι.
Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και το βαθύ ερώτημα: “είμαι καλά;”
Η απάντηση συνήθως είναι: “δεν ξέρω, αλλά έχω να πληρώσω ΕΝΦΙΑ, οπότε δεν έχω και χρόνο να το ψάξω”.
Ευτυχώς.
ΕΥ-ΤΥ-ΧΩΣ.
Γιατί φαντάσου να είχες τον χρόνο να τα σκεφτείς όλα αυτά σοβαρά.
Να έχεις χρόνο να κάτσεις να αναρωτηθείς γιατί υπάρχουμε, τι είναι αγάπη, τι σημαίνει φιλία, πότε πεθαίνουμε και γιατί ακόμα πληρώνουμε ΕΡΤ.
Όχι φίλε μου.
Κάθε πρωί η ζωή σε σώζει από τον θάνατο, δίνοντάς σου 87 μικρές σκοτούρες.
Και κάπως έτσι επιβιώνεις…
Με emails, απλήρωτους λογαριασμούς, κάτι τύψεις που άφησες φίλους στο διαβάστηκε και μια υπόνοια υπαρξιακού τρόμου που καλύπτεται με μια καλή σκούπα.
Δεν είναι ζωή αυτή.
Αλλά είναι αρκετή.