Οι σχέσεις. Αυτό το ωραίο δεδομένο που σου περνάνε από τότε που ήσουν παιδί. Φίλοι, έρωτες, συγγενείς, συνεργασίες∙ όλο ένα ατελείωτο πανηγύρι «ανθρώπινης σύνδεσης» που υποτίθεται είναι ο μηχανισμός που σε κρατά όρθιο. Η κανονικότητα,. Και το πιστεύεις, γιατί ποιος άραγε αντέχει να δει κατάματα την αλήθεια; Ότι στο τέλος, πάντα, μα πάντα, θα είσαι ή θα νοιώθεις μόνος.
Όλοι μιλούν για «στήριξη». Για «να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον». Μόνο που αυτό μεταφράζεται σύγχρονα συνήθως σε μερικά like, σε κανένα τηλέφωνο που απαντάται με βαριεστημένη φωνή και σε μια-δυο ατάκες τύπου «κουράγιο». Αυτό είναι το «δέσιμο». Μια λεκτική παρηγοριά με ημερομηνία λήξης.
Στις χαρές, φυσικά, οι σχέσεις ανθίζουν. Εκεί ξεφυτρώνουν όλοι σαν μανιτάρια: παρέες, αγκαλιές, συγχαρητήρια, χαμόγελα. Μα μόλις έρθει η κατηφόρα, οι μανιταρόσποροι εξαφανίζονται. Και τότε καταλαβαίνεις: δεν έχει σημασία πόσους «έχεις». Σημασία έχει πόσο γρήγορα θα μάθεις να μην περιμένεις κανέναν.
Γιατί η μοναξιά δεν είναι απειλή. Είναι το δεδομένο. Όλοι οι άλλοι είναι οι εξαιρέσεις, κι αυτές προσωρινές. Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις είναι σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια: μένουν για λίγο στη ζωή σου, αφήνουν ίσως τα σκουπίδια τους και μετά φεύγουν. Εσύ μένεις μόνιμα, με τα χαλάσματα.
Και τότε έρχεται το μεγάλο δίλημμα: θα συνεχίσεις να κυνηγάς την ψευδαίσθηση του «μαζί», ή θα δεχτείς ότι το μόνο σταθερό «μαζί» ξεκινάει με τον εαυτό σου; Γιατί όσο κι αν φαντασιωνόμαστε τις αγκαλιές, τις φιλίες, τα χέρια που «θα μας κρατήσουν όρθιους», στο τέλος το μόνο χέρι που θα σε σηκώσει είναι το δικό σου. Αν βρεις τη δύναμη να το απλώσεις.
Η μοναξιά δεν είναι το τέρας. Είναι το δώρο. Είναι η απόδειξη ότι μπορείς να σταθείς χωρίς δεκανίκια, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς το παραμύθι των σχέσεων. Και μόνο τότε, όταν καταλάβεις ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος – ούτε ικανός – να σε σώσει, θα δεις το προφανές: ότι η ελευθερία ξεκινάει εκεί που πεθαίνουν οι αυταπάτες…..
Είτε το πιστεύεις είτε όχι θα λάβεις την πραγματικότητα σου, όσο το οδοιπορικό της ζωής σου προχωράει. Καλή τύχη.
