Υπάρχουν κάποια μέρη που δεν χρειάζεται να τα επισκεφθείς για να τα ξέρεις. Κάποια άλλα, πάλι, σε προσκαλούν με το στυλ τους να γίνεις μέρος μιας κουλτούρας που είτε αγαπάς είτε δεν καταλαβαίνεις. Το Flaneur στην Πλατεία Βραζιλίας φαίνεται να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Ένα καφέ που το όνομά του παραπέμπει στον flâneur του 19ου αιώνα, εκείνον τον αριστοκρατικά βαριεστημένο τύπο που περπατούσε άσκοπα στους δρόμους του Παρισιού για να καταγράψει τη ζωή των άλλων, ενώ ο ίδιος δεν είχε απολύτως τίποτα να κάνει. Αν μη τι άλλο, ένα όνομα που υπόσχεται βαθυστόχαστες συζητήσεις, εκλεκτό καφέ και μια αισθητική που θα σε κάνει να νιώσεις έστω και για λίγο πρωταγωνιστής σε ταινία του Γούντι Άλεν.

Αλλά τι είναι, τελικά, το Flaneur;

Είναι ένα από αυτά τα μέρη που έχουν έναν αέρα “εναλλακτικού, αλλά μην ξεχνάτε ότι εδώ έρχεται και η αφρόκρεμα”. Μια προσεγμένη αστική αυλή που μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε γαλλικό μπιστρό και αθηναϊκή αυλή της δεκαετίας του ’90 που προσπαθεί να αναγεννηθεί. Έχει φυσικά artisan καφέ – γιατί αν δεν έχεις artisan καφέ, τότε απλά βράζεις νερό και είσαι άξιος της μοίρας σου – και μια γκάμα από λαχταριστά σνακ, γιατί το brunch έχει πλέον γίνει εθνικό άθλημα.

Αν δεν κρατάς MacBook, Moleskine ή έστω ένα βιβλίο με τίτλο του τύπου “Υπαρξισμός και η Αθηναϊκή Καθημερινότητα”, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να νιώσεις ελαφρώς εκτός κλίματος. Το κοινό του Flaneur είναι η προσωποποίηση του “δεν προσπάθησα καν να ντυθώ καλά, αλλά κατάφερα να δείχνω effortlessly cool”.

Αξίζει μια επίσκεψη;

Αναμφίβολα. Ειδικά αν θέλεις να δεις πώς εξελίσσεται η αστική κουλτούρα του καφέ στην Αθήνα. Είναι ωραίο μέρος, έχει προσεγμένο φαγητό, και αν είσαι τύπος που εκτιμά το προσεκτικά φιλτραρισμένο Instagram aesthetic, εδώ θα βρεις τον παράδεισό σου.

Αν πάλι είσαι της λογικής “ένας καφές είναι απλά ένας καφές”, ίσως να αναρωτηθείς γιατί ξόδεψες 7 ευρώ για ένα flat white όταν μπορούσες να πάρεις έναν αξιοπρεπέστατο διπλό ελληνικό στη γωνία με τα ρέστα να φτάνουν για τυρόπιτα.

Όπως και να ‘χει, το Flaneur δεν είναι απλώς ένα καφέ. Είναι ένα statement. Και στην τελική, μήπως αυτό δεν είναι το ζητούμενο στις μέρες μας;