Στον Δήμο Ζωγράφου, η αγάπη για τα ζώα έχει πάρει μια ελαφρώς… ιδιόρρυθμη τροπή. Κάτι σαν μια ιδιοφυής σύνθεση φιλοζωίας και τυφλής παραφροσύνης, όπου η έννοια της φροντίδας μεταφράζεται σε ένα ανεξέλεγκτο πλιάτσικο αποφάγιων και ωμών κρεάτων διασκορπισμένων στα πεζοδρόμια. Το σκηνικό θυμίζει ένα σουρεαλιστικό φαγοπότι, μόνο που οι καλεσμένοι είναι αδέσποτα, ποντίκια και κάθε λογής ανεπιθύμητα ζωάκια που λένε «ευχαριστώ» με τη μορφή δυσάρεστων οσμών και υγειονομικών κινδύνων.

Το μεγαλείο αυτής της παράνοιας; Δεν υπάρχει ούτε σκέψη για τις συνέπειες. Όχι, όχι. Αυτοί οι ευαγγελιστές της καλοσύνης δε θα μπουν στον κόπο να συνεννοηθούν με οργανώσεις, δημοτικές πρωτοβουλίες ή ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν. Γιατί να το κάνουν άλλωστε, όταν μπορούν να αδειάσουν μια σακούλα γεμάτη ξεροκόμματα και ψοφίμια δίπλα από μια είσοδο πολυκατοικίας και να αισθανθούν προσωρινοί σωτήρες της πανίδας;

Μην τολμήσεις να τους επισημάνεις πως υπάρχουν τρόποι να ταΐζεις τα αδέσποτα χωρίς να μετατρέπεις το κάθε σοκάκι σε χωματερή. Θα σε κοιτάξουν με βλέμμα γεμάτο ιερή αγανάκτηση, λες και μόλις βεβήλωσες το άγιο δισκοπότηρο του φιλόζωου-ελεήμονα. Γιατί η αλήθεια είναι μία: αν δεν συνοδεύεις την πράξη σου με επιδεικτική αδιαφορία για τους υπόλοιπους κατοίκους, τότε τι νόημα έχει η αυτοδικαίωση;

Το αστείο είναι ότι αν κάποιος τους ζητήσει να βοηθήσουν σωστά – μέσω δομών, φιλοζωικών σωματείων, κτηνιατρικής μέριμνας – ξαφνικά η θέρμη τους εξατμίζεται. Γιατί η αληθινή αγάπη απαιτεί κόπο, υπευθυνότητα και δέσμευση. Ενώ το να πετάς ένα κομμάτι μισοσάπιου κοτόπουλου σε μια γωνία και να λες «εγώ έκανα το καλό μου» είναι πολύ πιο εύκολο.

Οπότε ας το πούμε ξεκάθαρα: ή το κάνετε σωστά ή καθίστε στα αυγά σας. Γιατί αλλιώς, το μόνο που πετυχαίνετε είναι να μετατρέπετε την πόλη σε ένα βρωμερό, υγειονομικά επισφαλές χάος στο όνομα μιας υποτιθέμενης καλοσύνης που μάλλον εξυπηρετεί τον δικό σας συναισθηματικό ναρκισσισμό παρά τα ίδια τα ζώα.