Αν είσαι κάτω από 30, κλείσε το tab.
Δεν είναι γι’ αυτούς που πιστεύουν ακόμα πως «η ζωή έχει εκπλήξεις».
Εδώ μιλάμε για το σάπιο, το σκληρό, το βρώμικο backstage της ενήλικης καθημερινότητας που δε θα το δεις σε reel, ούτε θα σου το πει ο coach με το ψεύτικο χαμόγελο και το PowerPoint.
Γιατί στα 35+ δε ζεις. Σέρνεσαι.
Ξυπνάς και σπας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η μέση σου λέει καλημέρα, το γόνατο λέει καληνύχτα κι εσύ απλώς σέρνεις το κουφάρι σου μέχρι τον καφέ – που, μεταξύ μας, δεν σε ξυπνάει πια.
Και πάνω που νομίζεις πως το χειρότερο είναι οι πόνοι, σου σκάει κατάμουτρα κάτι χειρότερο: η απαξίωση.
Οι δικοί σου άνθρωποι; Σε θεωρούν αυτονόητο.
Το ότι μπορεί να πονάς, να μην αντέχεις, να θες απλώς μια μέρα χωρίς «πρέπει», είναι ψιλά γράμματα.
Γιατί είσαι εκεί.
Είσαι το χαλί που πατάνε όλοι, γιατί είσαι πάντα εκεί.
Και, ξέρεις, το χαλί ποτέ δε διαμαρτύρεται – απλώς μαζεύει σκουπίδια μέχρι να τρυπήσει.
Πες το κόμπλεξ τους, πες το συνήθειο, πες το μαλακία χαρακτήρα – η ουσία είναι μία: δε βλέπουν εσένα. Βλέπουν την εξυπηρέτηση που προσφέρεις.
Κι αν τολμήσεις να κουνηθείς, να πεις «φτάνει», θα σε πουν εγωιστή.
Εσένα, που ματώνεις για τους άλλους.
Έχεις προβλήματα υγείας, αναπηρίες που ούτε φαίνονται ούτε φωνάζεις γι’ αυτές – γιατί δεν γουστάρεις να σε λυπούνται.
Κι όμως συνεχίζεις.
Τρέχεις, δουλεύεις, φροντίζεις, είσαι δίπλα σε όποιον σε χρειάζεται.
Και το πιο σιχαμένο;
Ακόμα κι όταν θες να σταματήσεις, δεν το κάνεις.
Όχι γιατί δεν ξέρεις πως δε θ’ αλλάξει τίποτα.
Αλλά γιατί αγαπάς.
Αγαπάς τόσο που βάζεις τον εαυτό σου τελευταίο, μέχρι να μην υπάρχει πια τίποτα να δώσεις.
Κι έρχεται η μεγάλη συνειδητοποίηση:
Αυτό το δράμα δεν έχει happy end.
Δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
Δεν πρόκειται να «δουλέψεις με τον εαυτό σου» και να τα βρεις.
Το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να αλλάξει όλος ο κόσμος σου – κι αυτό δεν είναι λύση, είναι καταστροφή.
Οπότε τι μένει;
Να συνεχίζεις.
Με πίκρα, σαρκασμό και με τον κυνισμό εκείνο που μόνο όποιος έχει περάσει τη μέση ηλικία μπορεί να καταλάβει.
Να γελάς πικρά με motivational quotes.
Να βλέπεις φίλους να παθαίνουν burnout στα 27 και να θες να τους πεις «περίμενε λίγο ακόμα, δεν έχεις δει τίποτα».
Να παίζεις τον ρόλο σου σε μια καθημερινότητα που σου έχει γίνει ασήκωτη.
Και ναι – το ξέρεις: σε θεωρούν δεδομένο.
Αλλά κι εσύ…
Πες την αλήθεια: κάπου βαθιά μέσα σου θες να είσαι δεδομένος.
Γιατί αυτό σημαίνει πως, έστω για λίγο, κάποιος στηρίζεται πάνω σου.
Κι ας μη σε βλέπει.
Αυτό είναι το φάουλ παιχνίδι της ενηλικίωσης:
Δεν σε ρίχνουν οι άλλοι.
Σε ρίχνει η ίδια σου η αγάπη – και ο φόβος ότι, αν σταματήσεις, θα πάψουν να σε χρειάζονται.
Όσο για τους υπόλοιπους;
Ας πάνε να δουν motivational TikTok.
Εμείς εδώ ξέρουμε πώς μυρίζει το «δε γίνεσαι καλύτερα, απλώς κρατιέσαι να μην πέσεις».
