Και αφού ξεμπερδέψαμε με τα δέντρα-φαντάσματα στο προηγούμενο άρθρο, τα πεζοδρόμια-νάρκες και τις πλατείες-καρμανιόλες, ώρα να μπούμε στο άλλο κεφάλαιο εγκατάλειψης: την καθημερινότητα που σε μεγαλώνει, σε μορφώνει, σε… σαπίζει. Κυριολεκτικά.

Σχολεία: Τμήματα με Τσιμέντο και Ψυχή Στο Ρολό

Τα σχολικά κτίρια στον Ζωγράφου μοιάζουν με σκηνικά από ταινία κοινωνικού ρεαλισμού της δεκαετίας του ’80 – μόνο που δεν είναι ταινία και δεν παίζει καν μουσική υπόκρουση για να γλυκάνει τη φρίκη. Σοβάδες που πέφτουν με αξιοπρέπεια, αίθουσες που σε χειμωνιάτικη βροχή γίνονται spa υγρασίας, και προαύλια-καψόνια: τσιμέντο παντού, γιατί ο αθλητισμός θέλει πειθαρχία, όχι πράσινο.

Τα παιδιά στριμώχνονται σε αίθουσες-κουτιά, με θέρμανση που λειτουργεί “ανάλογα τον καιρό” (δηλαδή ποτέ), και εξοπλισμό που θυμίζει τις πρώτες μέρες της ΠΑΣΟΚικής δόξας. Το μόνο σύγχρονο στα σχολεία είναι οι γραπτές εξηγήσεις για το γιατί δε γίνονται εργασίες συντήρησης.

Δημοτικός Φωτισμός: Ο Δήμος Κλείνει Νωρίς

Όταν πέφτει το βράδυ στον Ζωγράφου, πέφτει με την απόλυτη μαυρίλα του σύμπαντος. Ο δημοτικός φωτισμός είναι κάτι ανάμεσα σε ανέκδοτο και horror concept: ένα φως δουλεύει, ένα όχι. Δυο σβηστά, ένα αναβοσβήνει – λες και το έχει πιάσει υπαρξιακή κρίση.

Σε πολλές γειτονιές, δεν ξέρεις αν περπατάς σε αστικό τοπίο ή σε δοκιμαστικό πεδίο για ταινία τρόμου. Όπου υπάρχει φως, λειτουργεί σαν… παγίδα, για να σου θυμίσει τι λείπει από παντού αλλού. Ο Δήμος μοιάζει να έχει πολιτική εξοικονόμησης ρεύματος που εφαρμόζει από το 1992 – μόνο που ξεχνά ότι ο κόσμος κυκλοφορεί και μετά τη δύση του ήλιου.

Καθαριότητα: Ο Κάδος Είναι το Νέο Τοπόσημο

Α, η καθαριότητα. Το αιώνιο στοίχημα κάθε δήμου, που στον Ζωγράφου χάθηκε προτού ξεκινήσει. Κάδοι που ξεχειλίζουν σαν πιτόγυρα Κυριακής πρωί, σακούλες πεταμένες στο πλάι γιατί “δεν χωράει”, και μυρωδιές που σου γαργαλάνε τον εγκέφαλο.

Οι δρόμοι έχουν περάσματα με τόση σκόνη που αναρωτιέσαι αν είσαι στο Ζωγράφου ή σε προσχέδιο της ερήμου Σαχάρα. Η σκούπα του δήμου είναι μυθικό πλάσμα, όπως ο Μονόκερος – όλοι λένε ότι υπάρχει, κανείς δεν την έχει δει.

Η κατάσταση φωνάζει από μακριά: «δεν προλαβαίνουμε, δεν θέλουμε, δεν νοιαζόμαστε». Η βρωμιά γίνεται το φόντο κάθε πλατείας, κάθε σχολείου, κάθε στενού. Κι εσύ, δημότης, πρέπει να επιβιώσεις με κλειστή μύτη, χαμηλές προσδοκίες και μια μικρή ελπίδα ότι κάποτε, ίσως, κάτι θα αλλάξει. (Δεν θα αλλάξει.)

Επίλογος;

Όχι ακόμα. Γιατί ακόμα δεν μπήκαμε σε θέματα πολιτισμού, αθλητικών υποδομών και δημοτικής εξυπηρέτησης. Δηλαδή εκεί που ο παραλογισμός χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω σε σωλήνα αποχέτευσης. Ραντεβού στο επόμενο.