Ας μιλήσουμε για τον ανώτερο σκοπό. Όχι, εκείνον που διαφημίζουν τα mindfulness podcasts ενώ κάνεις διαλογισμό πάνω σε μια τουρμπίνα υπαρξιακού κενού. Τον άλλον. Αυτόν που υποτίθεται πως πρέπει να βρεις για να πιάσεις την “αληθινή ευτυχία”. Spoiler alert: Δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά αλλάζει μορφή πιο συχνά κι από προεκλογικές υποσχέσεις.

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο που σου πουλάει την ιδέα της μοναδικότητας, αλλά δεν αντέχει την πραγματικότητα της ατομικότητας. “Να είσαι ο εαυτός σου, αλλά όχι τόσο ώστε να ενοχλείς. Μείνε πιστός στις αξίες σου, εκτός αν διαφωνούν με του διπλανού. Να κάνεις το σωστό, αλλά πρόσεχε μη σε πουν εγωιστή.” Κάπως έτσι χτίζουμε ένα υπαρξιακό escape room, με τον τοίχο της κοινωνικής αποδοχής να κλείνει αργά αλλά βασανιστικά.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε deadlines, επιδόματα ανεργίας και το delivery που δεν φτάνει ποτέ ζεστό, αναρωτιέσαι: “Εγώ τώρα γιατί υπάρχω; Γιατί επέλεξα να μη συμβιβαστώ με το μέτριο; Γιατί δεν μπορώ απλά να αράξω και να κάνω scroll σαν άνθρωπος;”

Γιατί, φίλε μου, η ατομικότητα είναι σκ@τοδουλειά. Θέλει κόπο. Θέλει να διαλέγεις κάθε μέρα να είσαι εσύ, χωρίς να ξέρεις αν αυτό το “εσύ” είναι σωστό ή απλά πολύ καλά εκπαιδευμένο να σε πείθει πως είναι. Θέλει να τρως τις καθημερινές σου εμπειρίες (με τα ένστικτά σου να ουρλιάζουν “πιάσε τη βαριοπούλα και φύγε”) και παρ’ όλα αυτά να λες: “ΟΚ, ας προσπαθήσω πάλι αύριο.”

Γιατί η αλήθεια είναι πως η ζωή δεν είναι διαγωνισμός “σωστού ή λάθους”. Είναι περισσότερο κάτι σαν ομαδικό escape room με όλους τυφλούς, εκτός από εκείνον τον τύπο που νομίζει πως είδε φως αλλά ήταν απλά η λάμπα του ΙΚΕΑ.

Και κάθομαι. Ή τουλάχιστον προσπαθώ. Γιατί, ξέρεις, είναι δύσκολο να καθίσεις όταν η ύπαρξή σου σε σπρώχνει απ’ την καρέκλα και σου φωνάζει: “Τι κάνεις, βρε γελοίο πλάσμα; Εδώ έξω ο κόσμος καίγεται κι εσύ αναρωτιέσαι αν το θέλω σου είναι αυθεντικό ή προϊόν ψυχολογικής αυτοχειρίας;”

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει κι εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός πίσω από την επιθυμία μου να μη βλέπω ανθρώπους πριν τις 10 το πρωί. Ίσως είναι το κάρμα. Ίσως απλά το νευρικό μου σύστημα προσπαθεί να μου πει κάτι. Ίσως και να είμαι απλώς ένα bundle από παιδικά τραύματα με wi-fi.

Και ναι, η ατομικότητα. Αυτό το μεγάλο, παρεξηγημένο τέρας. Που μια σου λέει “φτιάξε τον δικό σου δρόμο” κι από την άλλη σε πετάει σε meetings που μυρίζουν κατεψυγμένο ενθουσιασμό. Που θες να φωνάξεις “ΕΓΩ είμαι αυτός, όχι αυτό που περιμένετε!”, αλλά μετά θυμάσαι τον ΕΦΚΑ, τα κοινόχρηστα, και το γεγονός ότι η ψυχανάλυση κοστίζει..

Όχι, δεν είναι ότι δεν θέλω να βρω νόημα. Το ψάχνω. Κάτω από τα απομεινάρια των ονείρων μου, στα post-it που γράφουν “πλύνε ρούχα”, ακόμα και στις κούπες του καφέ που μαζεύονται σαν cult πάνω στο γραφείο. Αλλά κάθε φορά που φτάνω κοντά, η ατομικότητα μου μού κλείνει το μάτι με εκείνο το ειρωνικό ύφος και μου λέει: “Πρόσεξε μην πέσεις πάλι στην παγίδα του ‘πρέπει’ μεταμφιεσμένου σε ‘θέλω’.”

Γιατί αυτή είναι η ειρωνεία: Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, αλλά τρέμουμε την επιλογή. Θέλουμε να ανήκουμε, αλλά δεν αντέχουμε τη συμμόρφωση. Θέλουμε να ξεχωρίσουμε, αλλά μόνο αν δεν χαλάσουμε την αισθητική του feed. Κι εκεί μέσα κάπου, στο χάσμα ανάμεσα στο “ποιος είμαι” και στο “ποιος πρέπει να είμαι”, χάνεται ο ανώτερος σκοπός. Ή απλώς μεταμορφώνεται σε άλλο ένα deadline που αγνοούμε μέχρι να σκάσει με ειδοποίηση push.

Και τελικά, ποιον κοροϊδεύουμε; Τον εαυτό μας; Την κοινωνία; Το σύμπαν που, κάπου μεταξύ Big Bang και Big Fail, αποφάσισε πως είναι λογικό να βάζει ένα όν με κρίσεις πανικού να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής ενώ περιμένει στην ουρά της ΔΕΗ;

Κάθε μέρα, το ίδιο παραμύθι. Να σηκωθείς, να πας, να αντέξεις, να παράγεις. Λες και η ζωή είναι excel sheet και όχι μια random playlist με skip button κολλημένο. Η ατομικότητά σου βαράει παλαμάκια κάθε φορά που πας να ξεφύγεις, αλλά μόλις ξεβολευτείς λίγο απ’ το status quo, σε κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που λέει “σιγουρα τώρα ήθελες να το κάνεις αυτό ή απλά είδες quote στο Instagram;”

Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις το μεγαλείο της όλης φάσης: δεν υπάρχει σωστό. Δεν υπάρχει λάθος. Υπάρχει μόνο αυτό που εσύ μπορείς να αντέξεις, χωρίς να χάσεις τελείως τον εαυτό σου στο δρόμο. Γιατί ναι, μπορεί να μην ξέρεις ποιος είσαι, αλλά ξέρεις ποιος σίγουρα δεν θες να είσαι — κι αυτό από μόνο του είναι ήδη ένα μικρό, θυμωμένο φως μέσα στο σκοτάδι του “κανονικού”.

Μπορεί να μην ξυπνήσεις ποτέ ένα πρωί με το “σκοπό” σου καρφιτσωμένο στο μέτωπο. Αλλά μπορείς να μάθεις να ζεις με την ασάφεια. Να την κοιτάς στα μάτια, να της δίνεις ένα φιλικό middle finger και να της λες: “Δεν ξέρω τι κάνω, αλλά το κάνω μόνος μου και το εννοώ. Ή τουλάχιστον σήμερα. Αύριο βλέπουμε.”

Και αυτό, φίλε μου, δεν είναι ήττα. Είναι το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Να υπάρξεις, χωρίς εγγυήσεις, αλλά με ακεραιότητα. Και μπόλικη ειρωνεία.

Disclaimer:
Το Zografou Pulse δεν φέρει καμία ευθύνη για υπαρξιακά breakdown, απότομες παραιτήσεις, ξαφνική ανάγκη για αυτοβελτίωση ή για εκείνο το “μήπως να τα παρατήσω όλα και να ανοίξω φούρνο στην Ικαρία”. Οποιαδήποτε ταύτιση με την πραγματικότητα είναι καθαρά η δική σου ευθύνη. Εμείς απλά γράψαμε ένα άρθρο. Εσύ το πήρες προσωπικά. 🫢