Αν στο Δήμο Ζωγράφου είχαμε σλόγκαν, θα ήταν κάτι μεταξύ του «Περάστε και δοκιμάστε τις αντοχές σας» και του «Survivor: Urban Edition». Γιατί εδώ, δεν μιλάμε απλώς για χαμηλές θερμοκρασίες. Μιλάμε για την απόλυτη πολιορκία του χειμώνα, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή ανικανότητα των δημοτικών αρχών να προσφέρουν κάτι τόσο επαναστατικό όπως… λειτουργική οδοποιία, αξιοπρεπή υποδομή και έστω μία υποψία κοινωνικής μέριμνας.

Καλωσήρθατε στον Χειμώνα της Απόγνωσης

Το κρύο επέστρεψε, και μαζί του έκανε comeback και η αποκάλυψη της σκληρής αλήθειας: οι δρόμοι του Ζωγράφου είναι μια σύγχρονη εκδοχή της στέπας, αλλά χωρίς τη φυσική ομορφιά. Μια διαδρομή πέντε λεπτών μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε μία περιπέτεια τύπου “Indiana Jones και το Κυνήγι της Χαμένης Λακκούβας”, ενώ οι πεζοδρομήσεις (αν υπάρχουν) είναι τόσο λειτουργικές όσο ένα σουρωτήρι για κουβέρτα.

Οι λάμπες φωτισμού αναβοσβήνουν λες και επικοινωνούν με το υπερπέραν, τα κολονάκια και οι κολόνες βρίσκονται διάσπαρτα παντού, είτε σπασμένα είτε απλά ανύπαρκτα, και η αίσθηση του χάους είναι τόσο έντονη που αν κλείσεις τα μάτια και συγκεντρωθείς, ίσως ακούσεις τη μουσική του “Mad Max” να παίζει στο βάθος.

ΑΜΕΑ, Υπερήλικες και Γονείς: Οι Αφανείς Ήρωες του Δήμου

Αν έχεις την ατυχία να ανήκεις σε μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες – άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους ή γονείς με παιδικά καροτσάκια – τότε η καθημερινότητά σου στο Ζωγράφου είναι πιο δύσκολη από ριάλιτι επιβίωσης.

• Οι ΑΜΕΑ κυριολεκτικά αποκλείονται από το ίδιο τους το περιβάλλον. Οι ράμπες για αμαξίδια είναι είτε κατειλημμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα είτε τόσο απότομες που θυμίζουν τσουλήθρα λούνα παρκ.
• Οι ηλικιωμένοι κάνουν καθημερινά extreme sports απλά και μόνο για να πάνε μέχρι το φούρνο. Οι λακκούβες είναι τέτοιες που απαιτούν GPS και στρατηγικό σχεδιασμό για να αποφευχθούν.
• Οι γονείς με καροτσάκια ζουν την απόλυτη τραγωδία: προσπαθώντας να περάσουν ένα πεζοδρόμιο, ανακαλύπτουν ότι έχουν δύο επιλογές – ή να κατεβάσουν το καρότσι στο δρόμο με τα αυτοκίνητα ή να επιχειρήσουν το ακατόρθωτο: να κάνουν παρκούρ πάνω από σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια και τυχαία εμπόδια που κανείς δεν ξέρει πώς βρέθηκαν εκεί.

Πάρκινγκ: Ο Δήμος που Σου Διδάσκει Υπομονή και Θλίψη

Και αν νομίζατε ότι μόνο οι πεζοί υποφέρουν, ας μιλήσουμε λίγο και για τους οδηγούς. Το παρκάρισμα στον δήμο Ζωγράφου είναι μια εμπειρία που συνδυάζει τη στρατηγική σκακιού με το ένστικτο επιβίωσης του δρόμου. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να βρεις μια θέση… σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Ειδάλλως, θα περάσεις τουλάχιστον 30-40 λεπτά περιπλανώμενος, κάνοντας τάματα σε κάθε διαθέσιμο άγιο για να βρεθεί μια γωνιά όπου να χωράει το αυτοκίνητό σου.

Και αν, λέμε αν, καταφέρεις να παρκάρεις, τότε υπάρχει μια πιθανότητα 87% να ανακαλύψεις ότι κάποιος έχει διπλοπαρκάρει και σε έχει κλείσει. Γιατί έτσι λειτουργεί η άτυπη παράδοση του «το αφήνω εδώ για δύο λεπτάκια», που, φυσικά, σημαίνει τρεις ώρες.

Κοινωνικές Δομές: Το Μεγάλο Αόρατο Θαύμα

Και τώρα πάμε στις κοινωνικές δομές του δήμου… Ή μάλλον, στην απουσία τους. Ο χειμώνας είναι ιδιαίτερα σκληρός για όσους έχουν ανάγκη από υποστήριξη, αλλά το σύστημα πρόνοιας μοιάζει να έχει υιοθετήσει τη στρατηγική της ακινησίας.

• Θέρμανση για όσους το χρειάζονται; Περιορισμένη, ανύπαρκτη, ή απλώς θεωρητική έννοια.
• Δομές για άστεγους ή άτομα που έχουν ανάγκη; Ψάξτε καλά, μπορεί να βρείτε κάποια που να λειτουργεί με περιορισμένο ωράριο και υπό άγνωστες συνθήκες.
• Υποστήριξη ηλικιωμένων και ευπαθών ομάδων; Καλύτερα να βασιστείτε στη βοήθεια της γειτονιάς παρά σε οποιονδήποτε θεσμικό μηχανισμό.

Το Συμπέρασμα;

Ο δήμος Ζωγράφου είναι μια πόλη όπου ο χειμώνας δεν είναι απλά μια εποχή – είναι μια δοκιμασία επιβίωσης. Όποιος καταφέρει να βγει αλώβητος από το συνδυασμό κρύου, σπασμένων δρόμων, παντελούς έλλειψης οργάνωσης και μηδενικής πρόνοιας, αξίζει βραβείο. Ή τουλάχιστον, μια δωρεάν θέση πάρκινγκ – αλλά μην είμαστε αφελείς, αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν εδώ.