Πενήντα χρόνια δημοκρατίας και ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει η λέξη “πολιτική”. Στο μεταξύ, στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και μετά τη στραγγάλισε αρκετές φορές, παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου η σοβαρότητα θεωρείται μειονέκτημα και το σόου αντικαθιστά τη διακυβέρνηση.
Ακραίες φωνές και προσωποπαγή κόμματα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μετά τη βροχή της απογοήτευσης. Πάρτε για παράδειγμα το φαινόμενο “αντιδραστικών ηγετών” που δε λένε απολύτως τίποτα, αλλά το λένε με στόμφο. Από τη μία, ο ένας κραδαίνει κεραλοιφές και απόκρυφα χειρόγραφα, από την άλλη, κάποια άλλη ουρλιάζει κατά των πάντων με μοναδικό επιχείρημα την ύπαρξή της. Κι ενδιάμεσα, το πολιτικό κενό.
Γιατί όχι; Ο κόσμος απογοητεύτηκε. Πούλησέ του οργή, ψεκασμό, συνωμοσίες και εύκολες λύσεις. Μίλα του για “συστήματα”, “ελίτ”, “ξεπουλήματα” και κυρίως… ΜΗΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ. Οι λύσεις είναι βαρετές. Οι λύσεις απαιτούν δουλειά. Η δουλειά απαιτεί σχέδιο. Το σχέδιο απαιτεί σκέψη. Και η σκέψη κουράζει. Ενώ το σκούξιμο; Δίνει ταυτότητα, δίνει φωνή, δίνει δράμα. Και ο Έλληνας αγαπά το δράμα – το έχει στο DNA του.
Αλλά ας μη γελιόμαστε. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί που φωνάζουν και εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για ψήφους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εκείνοι που έπρεπε να σταθούν απέναντί τους με σοβαρότητα και αντί να το κάνουν, απλώς σφυρίζουν αδιάφορα. Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αντί να αναλάβει ευθύνες, να διορθώσει τις παθογένειες και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, κρύβεται πίσω από την απαξίωση και την αδράνεια. “Άσ’ τους να ξεφουσκώσουν”, λένε. Μόνο που αντί να ξεφουσκώσουν, διογκώνονται.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε να συζητάμε για την “πολιτική ατζέντα” ανθρώπων που δεν έχουν ατζέντα, για τη “διακυβέρνηση” από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη. Κάθε εκλογική αναμέτρηση μοιάζει με ριάλιτι: ποιος θα τσιρίξει πιο δυνατά; Ποιος θα πει την πιο τραβηγμένη θεωρία; Ποιος θα γίνει viral; Εν τω μεταξύ, η χώρα περιμένει να κυβερνηθεί.
Δυστυχώς, σε βάθος χρόνου, οι ακραίες φωνές και η πολιτική της αντίδρασης δεν οδηγούν πουθενά. Η χώρα χρειάζεται σοβαρότητα, σχέδιο και σταθερότητα. Όχι τσιρίδες, όχι ατάκες, όχι ψεκασμούς. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δε θα μιλάμε για 50 χρόνια δημοκρατίας, αλλά για 50 χρόνια χαμένης ευκαιρίας.